Studio Ghibli: Miejsce filmu animowanego w japońskiej kulturze”, pod red. J. Zaremby-Penk i M. Lisieckiego

Chyba nie będzie przesadą stwierdzenie, że Studio Ghibli (założone przez Hayao Miyazakiego i Isao Takahatę) jest najbardziej znanym globalnie producentem pełnometrażowej animacji japońskiej, a sława tych reżyserów, zwłaszcza Miyazakiego, wychodzi poza kręgi miłośników animacji (do tego stopnia, że nawet polskie kina wyświetlają filmy tego studia – szokujące).  Popularność  tą można tłumaczyć rożnymi walorami artystycznymi, aczkolwiek, moim zdaniem, to przede wszystkim zasługa odpowiedniej promocji (na zachodzie dystrybucją zajmuje się Studio Disneya)  i  familijnego charakteru filmów. Jednakże akurat ta zaleta jest jednocześnie powodem swoistego zaszufladkowania: nastawienie na jak najszersze grono odbiorców powoduje, że poza Japonią popularne są głównie filmy cechujące się przede wszystkim bogatą szatą graficzną i bajkową fabułą (np. „Spirited away: W krainie bogów”, czy „Ruchomy zamek Hauru”). To z kolei niesłusznie spycha w cień filmy traktujące o tematyce społecznej lub chociaż próbujące uszczknąć poważniejsze tematy.